Categorie: Istanbul to Georgia 2015

Vandaag rijden we voor een groot deel langs een prachtig bergmeer. Er zit weer aardig wat meer klimwerk in het traject dan gisteren. Het is ook weer een warme dag. De afgelopen dagen zitten we op het heetst van de dag steeds rond de 32 graden. Beide Kettingkrakers hebben vandaag wat last van de maag. De temperatuur en het klimwerk erbij maken het er daarnaast niet makkelijker op.
Bij gebrek aan beter lunchen we bij een tankstation en spelen we een potje Yatzee. Best wel even lekker om een beetje bij te komen zo in de schaduw. De maaltijd bestaat uit ijs en chips, aangevuld met veel drinken. Wellicht niet het beste met wat maagperikelen, maar het smaakt prima.

We hadden al vooraf besloten dat het weer eens tijd was om te wildkamperen. We moeten aan ons vakantiebudget immers denken en 15 euro per persoon per nacht inclusief ontbijt gaat je natuurlijk niet in de koude kleren zitten. Richard heeft het geniale plan om in de stad vlak voor het wildkamperen lekker te eten. Het zit echter niet mee. Alle restaurants zijn nog gesloten vanwege het slachtfeest. In een mini market halen we twee tomaten, een uitje en een beetje pasta. Met wat kruiden, een bouillonblokje en lachende koe is het echter toch een goddelijke maaltijd na een inspannende dag. De zon verdwijnt tijdens het eten alweer achter de horizon en om 19:30 uur duiken de Kettingkrakers alweer de tent in. Morgen is het gelukkig weekend.

Na een goede nachtrust in het hotel voelt Richard zich alweer een stukje beter dan de dag ervoor. De twee mannen van het hotel vertellen dat ze wachten tot Thijs en Richard weg zijn, voordat ze de tent dichtgooien en zich gaan richten op het slachtfeest. Na een dag van veel klimmen is het vandaag een dag van veel dalen. Dat kan ook geen kwaad wanneer je lichaam nog in de herstelmodus zit. De weg is vandaag veelal breed met goed asfalt. Bij een vrouwtje langs de weg drinken we cay en eten we wat fruit. Haar kinderen en wat neefjes komen erbij en willen wat selfies maken. Je hebt het idee dat er niet veel rijkdom hier is, maar iedereen heeft een smartphone en niet eens de meest lullige. Toch ook hier al een primaire levensbehoefte geworden… De middag is erg heet. We zijn blij als er af en toe een wolkje voor de zon zit. Ons drinken is compleet op wanneer we aan het eind van de middag in Boyabat aankomen bij het eerste tankstation. Het personeel laat het werk spontaan vallen en probeert via een soort Google Translate ons in het Engels dingen duidelijk te maken. Het gaat vooral over voetbal en of de vrouwen in Nederland mooi zijn. Erg grappig. Een van de dingen die uit de vertaal app komt is iets met ‘mac monitoring’. Of ik thuis een Mac monitor heb?? Uiteindelijk komen we erachter dat ze vragen of we Turkije – Nederland gekeken. “Match monitoring” dus. Erg lachwekkend allemaal.

We zijn vrij op tijd in Boyabat en besluiten een hotelletje te pakken. Het restaurant bij het hotel is dicht, maar na even zoeken vinden we een restaurantje waar we wat kunnen eten. In de etalage hangen grote draaiende schaapjes aan het spit. Na het eten drinken we nog een biertje aan de rivier die door de stad stroomt. Een Turk die nabij Londen woont voegt zich bij ons en we praten wat voor we weer naar het hotel gaan en ons bed in duiken.

Kort samengevat zijn we vandaag in vals plat naar 1250 m hoogte geklommen om te genieten van een heerlijk kopje turkse thee en met een snelle afdaling in het leuke historische Kastamonu aan te komen. Nadat we de industrie van Karabuk al vroeg hadden verlaten zaten we om half negen aan het ontbijt met uitzicht op de rivier. Dit ontbijt was fantastisch, vers gebakken brood, drie soorten kaas, olijven, honing, jam, olijven, tomaten, komkommer en een eitje. Voor toekomstige Turkije toeristen is Turkse kahlvesi een echte aanrader.

Met een goede bodem gingen we weer verder met onze beklimming. Richard’s ketting loopt vandaag echter iets minder soepel in verband met de eerder opgelopen buikgriep. Maar met een paar extra pit-stops kan hij rustig door blijven trappen. Terwijl we de rivier stroomopwaarts volgen en de toeterende auto’s blijven begroeten, blijkt de weg na onze middagpauze iets meer vals plat te worden. We bereiken na een stevige klim vol blijdschap de 1000 m grens. Echter na elke korte afdaling volgt een volgende klim en in verband met het glooiende landschap, blijft het lang onduidelijk wanneer we het hoogste punt bereikt hebben. Al zwaaiend nodigt een vriendelijke turk ons voor een kop thee uit boven op een berg. Thijs wil deze welkome stop niet afslaan en start de achtervolging op Richard, die de afdaling al was gestart. Samen rijden we terug en zien we de beste man met een draagbaar fornuis thee zetten. Met houtje touwtje engels raken we onder het genot van Turkse lekkernijen in gesprek. De zon gaat echter op tijd onder dus hop weer op de fiets. Na een laatste korte klim dalen we in sneltreinvaart naar de gezellige ottomaanse stad Kastamonu.

Na een goede nachtrust worden we al vroeg wakker. Dat heb je als je al om 19:30 uur de tent in gaat. We vervolgen na het ontbijt onze weg door de bergen. In een van de eerste dorpjes die we tegenkomen horen we ineens: “Nee toch he. Zijn jullie Nederlands?!” Bilan, een Haagse Turk, nodigt ons uit voor cay (zo schrijf je thee dus in het Turks). De beste man is een stereotype Hagenees met trainingsjack aan om de uitstraling compleet te maken. We horen een hoop “ja toch” en “niet dan” in het verhaal dat ook hij hier is met vakantie om de familie te bezoeken en samen te zijn voor het slachtfeest. Hij vertelt ons dat er verderop een paar stukken weg weg zijn geschoven door aardverschuivingen. Een dorp met 80 woningen is compleet weggegleden. Wanneer we wat verder fietsen krijgen we hierdoor een mooi ommetje over oudere wegen daardoor voor onze kiezen met flinke killer-klimmetjes. De natuur is prachtig en na een hoop op en neer en hen en weer krijgen we een lange afdaling richting Devrek.

In Devrek duikt Richard een internetcafe in om een de afgelopen dagen te posten en bewaakt Thijs de fietsen. Na een korte lunch voor de supermarkt rijden we verder. De weg is veel drukker, maar ook vlakker. We kunnen goed kilometers maken. De laatste dertig kilometer voor Karabuk worden we getrakteerd op een traject van 18 tunnels. De tweede kunnen we via een oude weg nog omheen rijden, maar de rest moeten we toch echt door de tunnels heen. Er dendert een hoop vrachtverkeer langs ons heen, dus het is steeds even rustig aan buiten de tunnel en dan weer volle bak door de tunnel als er even niks aankomt. De laatste tunnels hebben we als kers op de taart nog even twee onverlichte tunnels van een kleine 300 meter. Brrrr… we hebben het weer gehad. Tegen de verwachting in bereiken we na een tocht van 112 km Karabuk waar we ons trakteren op een eenvoudig Otel waar we genieten van een douche. Even verderop eten we bij een restaurant heerlijke soort van pizza. Daarna lopen we nog wat door de bruisende stad met enkele enorme westerse en moderne winkelcentra.

We hadden al verzonnen om direct na het krieken van de dag in te pakken en eerst eens een stuk te fietsen. Met een nog laag staande zon in ons gezicht rijden we eerst 10 km voor we aan de kust aan ons ontbijt beginnen. Met een goed gevulde maag vervolgen we onze weg. De vlakke weg langs de kust maakt een lus door de bergen met een paar klimmetjes van tussen de 16 en 18%. Best pittig met je volle bepakking! Na de klim wacht Richard even langs de weg en een man en vrouw die buiten onder een afdakje voor het huis zitten nodigen ons uit Tsaj te komen drinken. Die uitnodiging slaan we niet af en voor we het weten staat er vers gebakken brood met gesmolten kaas, tomaten, brood, kaas en zelfgemaakte dadels op tafel. Fantastisch. Ongelofelijk aardige mensen en na een half uur vervolgen we onze weg met een grote gevulde pot zoete dadels. Onbetaalbaar! Na het geslinger door de bergen komen we weer bij een bredere snelweg langs de kust. Even later zien we een lange tunnel voor ons. Wanneer we de tunnel inrijden gaat er een alarm af en horen we door de speakers iemand iets roepen met ‘biesieklekktie’. Dat zal wel een bericht voor ons zijn dat we de tunnel niet inmogen. J De tegengestelde richting gaat niet door de tunnel, dus vervolgen we daar onze weg over de vluchtstrook.

In Eregli houden we onze middagbreak en komen we een Duitser tegen met de fiets. Hij is drie maanden geleden vertrokken en hoopt eind volgend jaar in Japan te zijn. Na de middagbreak duiken we meer de bergen in naar het binnenland. Vlak voor onze overnachtingsplaats komen we in een dorpje waar we van een Turkse Duitser, die voor het slachtfeest en zijn moeder hier zijn vakantie viert, een lekker koud drankje en een paar tsajtjes. Een half uurtje later krijgen we van de man twee halve liters Efes mee voor bij onze kampeerplaats. Hij waarschuwt ons nog wel voor de wilde zwijnen in het bos.

Een paar kilometer verder vinden we langs een rivier een prachtige wildkampeerspot waar we ons goed kunnen opfrissen. Thijs maakt een fantastische salade met dadels als geheim ingredient. Aangevuld met een zak chips, brood en de Efes zien we het al snel donder worden en kruipen we op tijd de tent in.

Na een goede nachtrust waar we dan ook wel aan toe waren trekken we verder vanuit Agva naar het oosten. Al snel komen we bij een belangrijke splitsing. Rihcard heeft in de GPS twee routes staan. ‘Istanbul Batumi’ en ‘Istanbul Batumi – the hard way’. We besluiten voor ‘the hard way’ te gaan op dit traject en dat is de route dan ook. Klimmetjes van 15% zijn op dit traject meer regel dan uitzondering en de weg is grotendeels erg slecht. Daartegenover staat dat de route werkelijk prachtig is. We rijden langs de kust, afgewisseld met lussen door het vaak bosrijke binnenland.

De middagbreak in Kerpe zitten we op een terras aan het strand en na de lunch duiken we allebei even de zee in voor wat verkoeling. In het vervolgtraject van de dag besluiten we een stuk de kaart te volgen, maar de weg langs de kust op de kaart moet blijkbaar nog aangelegd worden. Gelukkig wijst de GPS ons feilloos weer de goede kant op en na een klein ommetje zitten we weer op de route. De weg gaat in de loop van de middag over in een strakkere weg waar we weer wat kilometers kunnen maken.

Tegen de avond komen we aan in Karasu. We vinden geen camping maar wat buiten het dorp rijden we richting het strand om een spot te zoeken. Een vriendelijke restauranthouder gebaart naar ons dat we wel in zijn tuin de tent mogen opzetten. Geweldig. Een prachtige spot direct naast de zee. Na een frisse duik en het opzetten van de tent duiken we het restaurant in. We krijgen lekker wat te eten met een goed glas raki. De eigenaar noemt Thijs steevast Schnaaider. Zijn idool van Galatasaray. De man heeft al een beste slok op. In het restaurant zijn nog een paar mensen die naar een voetbalwedstrijd van Fenerbahce komen kijken. Van Persie valt in en maakt de winnende goal. Het is een gezellig avondje, maar de rekening aan het eind van de avond is minder gezellig. Voor westerse begrippen nog altijd goedkoop, maar we gaan met gemengde gevoelens ons bed in.