Na een goede nachtrust waar we dan ook wel aan toe waren trekken we verder vanuit Agva naar het oosten. Al snel komen we bij een belangrijke splitsing. Rihcard heeft in de GPS twee routes staan. ‘Istanbul Batumi’ en ‘Istanbul Batumi – the hard way’. We besluiten voor ‘the hard way’ te gaan op dit traject en dat is de route dan ook. Klimmetjes van 15% zijn op dit traject meer regel dan uitzondering en de weg is grotendeels erg slecht. Daartegenover staat dat de route werkelijk prachtig is. We rijden langs de kust, afgewisseld met lussen door het vaak bosrijke binnenland.
De middagbreak in Kerpe zitten we op een terras aan het strand en na de lunch duiken we allebei even de zee in voor wat verkoeling. In het vervolgtraject van de dag besluiten we een stuk de kaart te volgen, maar de weg langs de kust op de kaart moet blijkbaar nog aangelegd worden. Gelukkig wijst de GPS ons feilloos weer de goede kant op en na een klein ommetje zitten we weer op de route. De weg gaat in de loop van de middag over in een strakkere weg waar we weer wat kilometers kunnen maken.
Tegen de avond komen we aan in Karasu. We vinden geen camping maar wat buiten het dorp rijden we richting het strand om een spot te zoeken. Een vriendelijke restauranthouder gebaart naar ons dat we wel in zijn tuin de tent mogen opzetten. Geweldig. Een prachtige spot direct naast de zee. Na een frisse duik en het opzetten van de tent duiken we het restaurant in. We krijgen lekker wat te eten met een goed glas raki. De eigenaar noemt Thijs steevast Schnaaider. Zijn idool van Galatasaray. De man heeft al een beste slok op. In het restaurant zijn nog een paar mensen die naar een voetbalwedstrijd van Fenerbahce komen kijken. Van Persie valt in en maakt de winnende goal. Het is een gezellig avondje, maar de rekening aan het eind van de avond is minder gezellig. Voor westerse begrippen nog altijd goedkoop, maar we gaan met gemengde gevoelens ons bed in.