Doordat iemand tegenover de camping en praktisch naast onze tent het nodig vindt om nog voor zeven uur een enorme drilboor in zijn huis te zetten zijn we in ieder geval goed en op tijd wakker voor de laatste etappe van de vakantie. Het is al vroeg warm, dat beloofd wat voor vandaag. We hebben een flinke wind tegen, dus redelijk zware omstandigheden. Het gaat allemaal redelijk voorspoedig tot we een stuk over de N22 moeten. Een weg die aangeschreven staat als druk. Dat is de weg ook, maar de weg is in onderhoud, dus we krijgen een lange klim van vijf kilometer over een afgegraven asfalt weg. We rijden dus over een enorm stoffig steenslagpad. Als er een auto langs komt is de hele lucht geelgrijs van het stof en is het even de adem inhouden tot de wind de lucht weer een beetje schoon blaast. Het is slopend fietsen met de bloedhitte, het verkeer, de stoffigheid en trillengen door je fiets dankzij de slechte weg. Als we de weg af mogen ploffen we grijs van het stof en met het zweet van ons lichaam afgutsend neer op het eerste terras wat we zien. Richard vraagt of Thijs een Cola en een Ice Tea mee wilt nemen, dus Thijs komt terug met een liter cola en anderhalve liter Ice Tea. Even bijtanken dus. In het toilet gooien we nog even een flinke plas water in ons gezicht om een beetje verkoeling te zoeken en het smerige stof weg te wassen. Op 30 kilometer voor de finish houden we nog een stop voor wat verkoeling. Van een boer krijgen we een meloen uit het veld. Lekker zou je zeggen, maar het is gewoon een gebakken meloen, zo heet is de vrucht. Na 145 kilometer bereiken we dan ons einddoel, Constanta. We kijken eerst naar een hotel, maar na een paar hotels te hebben geprobeerd die we te duur vinden, staan we op een camping voor 15 lei per persoon per nacht. Voor die drie euro is het dan ook wel zelf je plekje zoeken op een hele drukke camping in een soort vrije, festivalopstelling. Wel een a-locatie naast het prachtige strand van de Zwarte Zee. Wat wil je nog meer! ’s Avonds drinken we op de goede afloop een paar biertjes en een overheerlijke cocktail op loungebanken in een open club op het strand. Noroc! Het was een fantastische trip!

Een dag later hebben we inmiddels ook onze fietsdozen geregeld. Die staan klaar op het station in het bagagedepot. Met veel geluk vonden we op 100 meter van het station de tweede fietsenwinkel die we tijdens onze reis hebben gezien. Er stonden voor de deur twee fietsdozen klaar voor het grofvuil. Nog een nachtje op de camping vandaag dus en genieten van zon, zee en strand. Morgen om vier uur in de middag de trein naar het vliegveld voor de terugreis. Bedankt allemaal voor de leuke reacties en tot de volgende keer maar weer!

Dag 12 was voor ons een welverdiende rustdag in het kleine paradijs. Thijs is op deze dag nog naar Galati geweest en kwam terug met een blik in zijn ogen alsof hij net bij de hellepoorten vandaan kwam. “Wat een stinkstad.” Na het ontbijt nemen de Kettingkrakers afscheid van Eric en de tolk en beginnen vol goede moed aan de laatste 280km tot aan Constanta. Na tien kilometer krijgt Richard weer een lekke band nadat hij KEIhard in een kuil van een put rijdt. Een wonder dat de wielen nog heel zijn. Aan de overkant van de weg gaan we even zitten bij een tankstation om wat te drinken en de band te wisselen. Richard wisselt de voorband met de achterband om achter een wat minder versleten band te hebben. Na de wissel gaat Richard nog even naar het toilet. Thijs vindt het na 15 minuten wel erg lang duren, maar ja… hij zit toch lekker een boek te lezen. Even later komt Richard met een grijns op zijn gezicht naar buiten. “Ik zat opgesloten in het toilet.” De mensen van het tankstation hadden Richard niet naar binnen zien gaan en vervolgens de deur naar de toiletten op slot gedraaid. Richard was op de deur aan het slaan, maar de mensen in van het station hadden even de tijd nodig om te achterhalen waar het geluid vandaan kwam. Even later zitten we weer op de fiets door de hel van Galati. Dramatisch slechte wegen en onoverzichtelijke verkeerspunten leiden uiteindelijk naar een rivier die we met een pontje oversteken. Met kunst en vliegwerk rijden gaan er met de pont een hoop vrachtwagens, busjes en personenauto’s mee. Het volgende stuk tot onze late middagbreak rijden we door de Donaudelta. We worden getrakteerd om mooie vergezichten en maken met veel korte klimmetjes toch nog flink wat hoogtemeters. In Tulcea genieten we van een flinke salade en de broodnodige drankjes. Richard regelt daarna Radio 1 op zijn telefoon. Met twee oortjes in en twee beren genieten de Kettingkrakers van een prachtige koninginnenrit door de Pyreneeën in de Tour de France, waar Valverde de etappe overwinning pakt. Daarna de laatste veertig kilometer naar de camping. In Tulcea moeten we nog wel om een kleine hindernis heen. Een enorme vrachtwagen die een wiek van een molen van 25 meter lang over een rotonde probeert te draaien blokkeert de weg voor het verkeer, maar wij rijden er net op tijd voorbij. Daarna is het keiharde koers naar de camping. Over pittige klimmetjes en tegen de wind in is het vechten tegen de ondergaande zon. Als de zon net achter de heuvels onder gaat ploffen de Kettingkrakers uitgeput neer op het gras van de camping. Daarna nog even wat chippies, soepstengels en een beertje, zodat we weer lekker kunnen slapen in ons tentje.

Vandaag is het een weinig spannende dag qua fietsen. Het landschap is wat saaier en met de wind in de rug rijden we in sneltreinvaart naar Galati. Na enkele tientallen kilometers zien we de eerste windmolens en langzaam zien we dat alles er wat welvarender uitziet. Dertig kilometer voor de stad zien we Galati in de verte liggen. Het heeft de uitstraling van een enorme industriestad en het ziet er niet echt aantrekkelijk uit. De collega van Thijs, Eric, zit vlak voor de stad in een hotel. We hebben er zo de gang in dat we tien kilometer te ver doorrijden. Eric komt even met de auto naar ons toegereden om de route uit te leggen. Op de terugweg naar het hotel krijgt Richard nog een lekke achterband cadeau als hij door de drukte met het verkeer net iets te veel op het randje van de weg rijdt. Even later slaan we een zijpad in en na een korte felle kasseienklim rijden we het terrein van het hotel op. Eric had al gezegd dat er geen warm water zou zijn met de douche, dus we verwachten minimale voorzieningen. Het hotelcomplex is blijkt een heus paradijs te zijn. De hotelkamers zijn vol, dus wij mogen in een van de blokhutten slapen.
De hut is prachtig ingericht. We hebben wel een tweepersoonsbed met tegenover ons een enorme ‘mirror of love’, maar dat mag de pret niet drukken en slapen doe je toch met je ogen dicht. We eten in het restaurant een omelet en daarna is het lekker afkoelen in het zwembad. ’s Avonds eten we lekker mee met de Fugro mannen en Eric heeft als verrassing nog een paar overheerlijke Weissenbiertjes koud gezet.

Midden in de nacht schrikt Richard wakker. In de verte hoort hij het onweren en ziet door het gaas van de tent de bliksemaders al door de lucht heen schieten. Hij denkt dat het regent en wekt Thijs om de tent dicht te maken. Het blijkt helemaal nog niet te regenen, maar dat verandert al snel. Even later begint het hard te regenen en te waaien. Even later is met een enorm felle flits de hele tent verlicht, gevolgd door een oorverdovend geknetter. De Kettingkrakers zijn normaal niet zo bang voor een onweersbuitje, maar doen het nu toch wel even in hun broek. De onweer verplaatst zich daarna langzaam verder.

Vandaag gaat het eerste deel van ons pad over een alternatieve route. Het is weliswaar over een bospad en er staat uitdrukkelijk bij de route vermeld deze te mijden na regenval, maar we zijn wel wat gewend en beginnen moedig aan het bospad. Het is glibberen en glijden op sommige stukken. Thijs zijn spatbord staat wat te dicht op zijn wiel waardoor hij een paar keer met een stok de overtollige kleiresten moet verwijderen. Over een traject van 5km doen we drie kwartier. Na een hoop geploeter komen we uiteindelijk boven op de berg en zien we in de verte een klooster opdoemen, waar onze route langs gaat. Bij het klooster komt er een monnik naar ons toe die ons aanbied om een dag in het klooster te blijven voor een douche en bezinning. We bedanken, maar even later nodigt de monnik ons uit om binnen lekker wat te komen eten. Dat kunnen we natuurlijk niet afslaan. Even later zitten we aan een grote schaal met zelfgemaakte koekjes en cake, aangevuld met een volle kan met warme melk. Daarna krijgen we een overheerlijk ontbijt voorgezet met gebakken eitjes, kaas, tomaat en brood. We laten het ons smaken. Op de achtergrond klinkt rustgevende kerkmuziek. De monnik geeft ons rijkelijk tijd om rustig alles tot ons te laten komen en uiteindelijk anderhalf uur later pakken we weer de fiets. We verwachten nog een lang zwaar vervolg van het modderpad. Bij vertrek zien we na een paar meter fietsen een grote asfaltvlakte. Een landingsplaats voor de helikopter? Nog een paar meter verder zien we een gloednieuwe brede asfaltweg die ons een comfortabel vervolg van de afdaling bezorgt. Een stuk verder slaan we af voor een nieuwe lange klim. Daarna afdalen en er volgt een lange kaarsrechte asfaltweg waar we met een lichte wind in de rug snelheden van rond de 38 meten. De kilometers vliegen om onze oren en al snel zijn we in Barlat waar we bij een hotel wat eten. Vlak buiten de stad willen we een pension pakken, maar dit blijkt een stoffig oud stinkhok te zijn. Hoe erg we ook naar een bed en een douche uitkijken, dan nog maar een nachtje wildkamperen. We vinden wederom een prachtige spot acht kilometer buiten de grote stad. We hebben al goed gegeten, dus na een douche van Spa Rood luieren we wat en genieten weer van ons uitzicht. Als de zon onder gaat zetten we onze tent op en slapen we voor het eerst een avond in onze slaapzak. We liggen wel een beetje schuin, dus in de nacht moeten we af en toe weer even naar boven kruipen.