Categorie: Groene weg 2009

Op dag 6 waren we wel heel erg vroeg uit de veren. Om 5.30 uur was ik klaar wakker en besloot ik er maar uit te gaan. Het werd waarschijnlijk ook erg warm, dus om vroeg te vertrekken dat kon geen kwaad. Even na zessen zat ik dus weer op de fiets. Het begin was redelijk vlak, maar na 50km begon het klimwerk weer in de uitlopers van de Dophine. Daarbij was inmiddels een grote tegenstander in het spel gekomen. De broer van Jan was om de hoek komen kijken om mij is even flink in de wielen te rijden. Piet Passaat ook wel de Vent du Midi waaide, bijna zo straf als Hendrik, stormachtig uit het zuiden. Het werd hierdoor een loodzware dag. Vaak als het vlak was of licht bergaf ging kwam de snelheid niet veel boven de 20. Ik citeer uit het routeboekje: “Vaak waait er hier een Mistral van noord naar zuid die de fietsers in grote vaart bijna moeiteloos naar het zuiden blaast.” Beetje jammer dus. Daarnaast was de temperatuur rond de middag al een graad of 35 en dat maakte het er ook niet veel makkelijker op. Verder was het vandaag maandag 13 juli. Een dag voor ‘katorze sjuli-e’. Overal waren de rolluiken van bakkers, restaurants en barretjes naar beneden, dus de bevoorrading was redelijk summier vandaag. Gelukkig was er nog een klein supermarktje onderweg open waar ik even wat kon inslaan en verder water maar uit de fonteinen in de dorpjes gedronken. Na 150km een camping uitgezocht in Bourg-de-Peage. De bordjes stonden direct bij binnenkomst in het stadje al aangegeven. Na 3km een weg te hebben gevolgd toch maar even bij een tankstation navraag gedaan en helaas, de camping bestond niet meer. Na een zak chips en een liter cola maar weer verder op weg gegaan naar de volgende camping. Uiteindelijk kwam ik vlak boven Chabeuil uit op een boerencamping waar ik achter een schuur uit de wind en in de schaduw op een caravankerkhof werd neergezet. Helemaal kapot eerst maar is een tijdje op de grond gelegen en daarna na een paar broodjes en twee speciaal biertjes die de boerin nog ergens had liggen lekker gaan slapen om een uur of 21.30.

De statistieken voor deze dag: Afstand 186.7km, Snelheid gemiddeld 19.3, max. 47.9, Temperatuur 19 tot 35 graden en gemiddeld 28, 1515 hoogemeters, gemiddelde hartslag 117, max. 153.

’s Avonds Sander (broer) en Lenneke nog even gesproken en die gaven als tip met verschillende redenen om lekker naar Bedoin te rijden, dus besloten om dat maar te gaan doen. De omgeving van Bedoin is veel mooier, de route vanaf Orange naar de Middellandse Zee is zo plat als de Hollandse pannenkoek en er was slecht weer op komst. Snel dus maar even de laptop aangezet en vanaf Google Maps de route van Valreas naar Bedoin overgetekend op een papiertje. (+-50km)

Dag zeven ’s morgens eerst maar is lekker uitgeslapen tot 7.30 uur. Even na achten zat ik dus lekker op de fiets richting Bedoin. Ik had gedacht dat er nog wel wat klimwerk zou zijn vandaag, maar dat het wel mee zou vallen. Helaas dus. Dit werd de dag met de meeste en langste klimmetjes en de hoogste temperatuur. De hoogst gemeten temperatuur bedroeg 40 graden en totaal 1755 hoogtemeters.

’s Morgens naar Jan en Inge (ouders van Lenneke) gesmst dat de bestemming vandaag vast stond en dat ik aan het eind van de middag in Bedoin zou zijn. Als reactie kreeg ik dat de buffel uit de vriezer was gehaald en dat het bier koud stond. Dat is nog iets moois om voor te rijden. De wind was gelukkig gaan liggen vandaag, maar dat maakte het dus wel moordend heet. In de eerste 100km van de route werd ik onder andere geconfronteerd met twee geleidelijke klimmetjes van de HC over 7km. In de enorme hitte was dat echt slopend. Ik schat dat er vandaag ongeveer 14 liter vocht is verslonden en dan tel ik de biertjes ’s avonds nog niet eens mee. Na ongeveer 90km kwam ik aan bij Valreas en kon ik overschakelen op mijn zelfgemaakte kaart. Dit ging redelijk voorspoedig en de plaatsjes die er op stonden zag ik al snel op de bordjes. Ik zag zelfs direct een fietsroute naar het volgende plaatsje. Deze weg had ik beter niet kunnen nemen. De fietsroute liep direct de bergen in en door een dalletje tussendoor waardoor ik nog twee extra klimmetjes van 3 a 4km mee kreeg. Gelukkig zat ik nog vol met energie -not-. Uiteindelijk na nog een laatste colletje over te zijn gekomen (de Madaleine) zag ik het bordje van Bedoin voor me. De tijd: 17.58 uur. Het eind van de middag, zoals ik ’s morgens al had voorspeld. 5 minuten later was ik op de camping waar ik scheel van de hitte in 36 graden van de fiets af stapte. Jan en Inge hadden een lekkere koude goudgele rakker voor me klaar staan en al snel knapte ik gelukkig weer wat op. ’s Avonds dus heerlijk buffel gegeten die Jan op oud Hollandse wijze had bereid en lekker een biertje gedronken op de goede afloop. Het was een enorm mooie trip en wellicht een beetje een strak schema, maar ja… Ik kan nu vandaag lekker bij het zwembad genieten van een paar dagen rust. Wat een straf. 🙂

Nog even de statistieken van de dag: Afstand 151.1km, Snelheid gemiddeld 19.6, max. 51.4, Temperatuur 23 tot 40 graden en gemiddeld 30, 1755 hoogemeters, gemiddelde hartslag 122, max. 158.

Totaal dus 1160km in 7 dagen.

Koe loe yuk! (De Chinees begin ik al te missen) We zijn alweer bij dag 5 beland. Na de slechtste nachtrust van het jaar vanmorgen begonnen aan (tot dusver) de zwaarste dag van het jaar. De uitlopers van de Jura stonden op het programma. Bij vertrek om 7 uur was de temperatuur al goed. Het ging erg goed met de kilometers vandaag. Na 5 uur zaten er 98km op en dat met ongeloveloos veel hoogtemeters. ’s Middags in de Jura genoten van een heerlijke spagetti bolagnese. Daarna de zonne-mp3-bril opgezet voor de broodnodige arbeidsvitaminen. Het ging daarna erg hard, maar de spagetti was ook weer snel verbrand. In de Jura zijn we vorig jaar afgeslagen naar Zwitserland. Nu blijkt dat dat erg jammer was, want vandaag was toch wel het mooiste gedeelte van de route tot dusver. Prachtige langgerekte zonnebloemvelden, schitterende bergmeren en vele (Henk) wijngaarden. De klimmetjes vandaag waren wel ongekend zwaar op deze fiets. Een racefietser die vandaag een stukje met me mee reed bergop stond alweer vol verbazing te kijken waarom ik maar twee bladen voor had. Ik dacht: Drie is voor losers. 😉 Maar ik zei dat het inderdaad wel ‘zimlich schwer’ was. Als je dan een klim van 4km hebt is het wel even afzien met 30+ graden. Het eind van de middag ging het meer bergaf en uiteindelijk na ruim 10 uur koers de eindbestemming behaald in… Geen idee hoe het hier heet eigenlijk. Nu lekker op het terras van de camping een beetje bij aan het komen van de trip en de warme dag met een aantal Kronenbourgjes. Even de statistieken: 10.05 uur onderweg, Hartslag: 120 gemiddeld 158 max ( vreemd genoeg zat de maximale hartslag vaak leek het wel rond de 130, alleen na de nodige voeding was er weer wat brandstof om de hartslag wat meer omhoog te krijgen) 197.1km afgelegd, 22.4 gemiddeld 49.3 max., 15 tot 33 graden, 1580 hoogtemeters. Totaal nu dus 825km op de teller. Toch redelijk netjes na 5 dagen denk ik voor de gemiddelde Nederlander.

Eneh… SMSjes op mijn standaard nummer komen niet aan helaas. Het lijkt erop dat dit mankementen vertoont in het buitenland. Verder bedankt allemaal voor de reacties. Onno, IJsbrecht en Sjaan heb ik gelukkig nog niet gezien, maar daar weet ik ook wel raad mee mocht het zover komen. Ik verwacht in ieder geval toch wel voor de feestweek weer terug te zijn. Als Heemskerker (al telt de Broekpolder waarschijnlijk niet helemaal mee) moet ik toch dit jaar zeker van de partij zijn. Foto’s is een beetje lastig aangezien dit met m’n dongel van KPN voor op de kempif redelijk prijzig gaat worden. Wachten dus op een mooie camping met WiFi.

Op de derde dag werd ik heerlijk volslagen kapot wakker rond een uur of 6. Na nog wat gedommel toch maar om 6.45 uur eruit en om 7.15 uur zaten we weer op de fiets. Het weer was deze dag ( en we hebben het over vrijdag 10 juli 2009) niet optimaal. Het begon met wat gemiezer, maar dat was rond de middag voorbij. De grootste concurrent vandaag was Jan. Je weet wel… die van de wind. Het bleek een geduchte tegenstander te zijn aangezien hij stug vol hield tot het bittere einde. Vlak voor de de finish gaf ik hem echter een ros op z’n oog en hij ging direct liggen. ’s Middags scheen wel af en toe het zonnetje tussen de wolken door en toen ik uiteindelijk na 160km op de camping in Charmes redelijk uitgeput aankwam was hij volop aan het stralen. ’s Avonds kon ik eindelijk (hij stond sinds vorig jaar al op mijn lijstje van “things to eat before I die”) is een keer genieten van een Quiche Lorraine. Voor de liefhebbers… Het recept staat nog wel ergens bij een van de eerste posts van vorig jaar. Deze was zo lekker, dat ik er direct nog een had besteld. Daarna ongekend vroeg naar bed. Geen idee meer hoe laat het was, maar het was voor 8 uur geloof ik.

Dag vier was ik voornemens om er een stevige dag van te maken. Gelukkig werd ik alweer blij wakker van het getik op mijn tent. Rudolph Regenwolk stond op m’n tent te kloppen dat er weer gefietst moest worden. Toevallig stond dat op de agenda, dus hoppa! De fiets op. Om 7.00 uur reed ik alweer lekker van de camping af. Na ongeveer drie uur was ik Rudolph ook al meer dan moe, dus ik riep: “Ik ben je moe, ***beest”, ik pakte hem bij z’n oren en gaf ook hem een enorme ros, maar dan op z’n neus. Je raad het al… Rudolph “the red-nosed” Regenwolk. Goed… Rudolph stapte bij Jan in de veegwagen en die zijn beiden voorlopig uitgeschakeld. Mijn nieuwe vriendje Simon Sunshine vind ik dan toch weer veel leuker. Uiteindelijk werd het wel erg warm vandaag. De hele middag was het rond de 28 graden. Dat zal lekker worden richting de Middellandse Zee. Vandaag totaal ruim 170km gereden en we staan nu op de camping in Marnay.

Ruim de helft van de route zit er inmiddels op. De teller staat nu op 630km na vier dagen. Ik zou nu ongeveer dinsdag in plaats van zaterdag aankomen in Bedoin, dus dat is een beetje te vroeg. Ik ga dus lekker naar de Middellandse zee rijden. Dan rijd ik gelijk deze route volledig en een dagje later ga ik dan weer terug naar Bedoin. Het totaal wordt dan wel zo’n 300km meer, maar dat kan dus blijkbaar makkelijk. (mits ik natuurlijk geen pech ofzo krijg) Het is trouwens toch wel alleen zo alleen, maar toch nog steeds erg leuk. Jullie zien waarschijnlijk ook mijn psychologische problemen. Ik ga al allemaal fictieve vriendjes verzinnen. Ik zit er op de fiets dan nog net niet tegen te praten, maar toch… Dat zal het volgende stadium wel zijn. Het mooiste is dat ik zo af en toe ook wielrenners in haal. Een paar keer eerst al raar staan kijken dat ze door een andere racefiets ingehaald worden. En als ze dan die kar er achter zien. Je moet die blik in hun ogen dan is zien. Zo van: Dit, dit… dit bestaat niet. En dan gewoon droogjes: “Bonjour” en ze volle bak voorbij rijden. Even later ben je dan wel weer kapot, maar ja… dat hersteld wel weer. Dat zijn dan weer de mooie dingen van zo’n dag.

Met enige opstartproblemen zat ik na het opstaan om 7 uur toch om 7.30 uur op de fiets. Mooie tijd dacht ik. De planning was om ongeveer 126km te rijden naar Bettembourg waar we vorig jaar op een enorme oplichters camping hadden gestaan. En… als je je 1x hebt laten oplichten, waarom dan niet gewoon nog een keer om de mooie herinnering op te halen. Al snel reed ik Luxemburg binnen. Het was vandaag ideaal fietsweer. Af en toe wel wat druppels, maar over het algemeen zeer tot uiterst droog en af en toe een paar zonnestralen. Rond 9.30 uur in Wiltz waar een bakker naast een cafe zat, dus een cafe sans lait et sucre in het cafe en bij de bakker twee drollen, een appelpunt en nog een ding wat er erg machtig uit zag. Dit gezellig opgegeten in het gezelschap van wat Wiltzlocals die al goed aan het afpilsen waren. Mooie tijd en zo te zien waren ze al even bezig. Na Wiltz was het redelijk zwaar. Flink wat klimwerk en de route was niet altijd even duidelijk. Gelukkig kende ik de weg al redelijk, dus dat bespaarde weer een hoop ergernis. Vooral de doorkruising van de stad Luxemburg zag ik tegen op, maar dat viel allemaal gelukkig mee. Om 15.30 uur was ik al bij de plaats van bestemming, maar helaas… Ik kon me niet laten oplichten aangezien de oplichters met de noorderzon waren vertrokken. De volgende camping zat al in Frankrijk, dus nog even een stukje door rijden. Bij de Moezel besloot ik een stuk af te snijden, maar ik zat verkeerd op de kaart te kijken. Dat betekende weer een bonus van 12km. Goed bezig. Uiteindelijk om 17.30 uur op de camping in Volstroff. Vandaag 166km gereden, 20,9km gemiddeld, 16 graden gemiddeld (11 bij de start tot 23 in Frankrijk),  1380 hoogtemeters, en precies 10.01 uur onderweg. De teller staat nu op 302km na twee dagen bikkelen. De kracht in de beentjes stijgt zo erg dat ik vanmiddag even om moest kijken in een klim of ik mijn karretje niet ergens had laten staan. Hij hing er nog steeds. Na een hele dag van droogte lig ik nu lekker in de tent te tikken en tikt het ook hard op de tent. Gelukkig, want er staan 40 luidruchtige motorrijders naast me en die zijn nu een stuk stiller. Misschien nu toch nog een goede nachtrust…

Na een flinke dosis minder gezonde stress een dag voor vertrek lag ik dan toch eindelijk op een oor om een uurtje of 0.35. Gelukkig wist ik al dat de wekker stond op 4.15 uur, dus dat wordt lachen dacht ik.

’s Morgens om 4 uur was ik ineens wakker, dus ik ben gelijk maar de mand uitgesprongen voor een lange dag. De trein had ik om 5.12u vanuit Uitgeest te pakken. Daar kon ik nog mooi met de lift omhoog naar het perron. Bij Amsterdam moest ik eerst een trap af naar beneden waarbij ik door een NS medewerker even werd geholpen. Daarna dacht ik slim te zijn door de roltrap omhoog te pakken. Een tip: Probeer nooit met een racefiets + bobyak (karretje) een roltrap de baas te zijn. Ik lag dus volledig in de kreukels onder de fiets die gelanceerd was. Gelukkig ging ik verder vanzelf naar boven en kreeg ik de boel bij de uitgang van de roltrap weer in balans.

In de trein naar Maastricht leek alles briljant te gaan, tot ik door de conducteur op de hoogte werd gesteld dat ik niet met een fiets in de trein mocht zitten tijdens de spits. Echt… Er zat drie man in die hele trein…  Verder wees ze me erop dat ik in het verkeerde treinstel zat. Ik zat in de achterste wagon en alleen het voorste gedeelte ging naar Maastricht. Ik dus bij de halte erna hals over kop naar het eerste gedeelte en hoorde het fluitje al gaan terwijl ik aanstalte maakte de trein in te gaan. Bij het inladen van de fiets bleef de bobyak nog half buiten klem zitten tussen de sluitende deuren.  We hadden het in ieder geval weer gehaald.

Om 8.35 uur kon ik dan eindelijk vertrekken vanuit Maastricht. Het was gelukkig net droog toen ik van start ging. Het fietsen viel redelijk zwaar. Je hebt een flink aantal lichte verzetten op je toerfiets normaal, maar op een racefiets met twee blaadjes voor is dat toch aanzienlijk minder. Normaal geen probleem, maar om te toeren met een karretje eigenlijk te zwaar. Het afdalen was in het begin een beetje wennen, maar ging al snel sneller. Rond de middag bij Spa lekker een steak gegeten. Ik dacht dat ik met ‘pate’ een pasta had besteld, maar ja… Dit was ook erg lekker. Deze dag tot 17.30 uur op de fiets gezeten met een totale afstand op de teller van 136km. De planning was gemiddeld 110 per dag, dus dat was een goed begin. De camping, Moulin de Bistain (even voorbij Rettigny), was top. Hier spraken ze gewoon oer en oer Hollands, dus ik kreeg netjes wat ik verwachtte: een spagetti bolagnese. Om 9.30 uur lag ik bijna op twee oren aangezien ik wel wat slaapuurtjes kon gebruiken. Voetnoot van deze dag is dat die malle Belgische tuinkabouters genaamd Plop hier wel een hoop op posters hangt met de tekst erbij: Jawel…PLOP! Aan z’n neus te zien plopt hij iets teveel flessen kabouterbier open…