Op zaterdag 20 september kwamen we dus aan in Igoumenitsa. Eerst nog even snel de stad in voor een nieuw paar schoenen en gelukkig redelijk snel geslaagd. Aangezien er het binnenland in enkel bij Ioannina een camping was besloten we hier heen te gaan. De rust op de wegen was een verademing. We doken direct de bergen in en de omgeving was echt schitterend. Van de auto’s die langs reden werd er een hoop getoeterd en gezwaaid. It’s nice to have fans. 😉 In Ioannina aangekomen zagen we direct een bord ‘camping 200m ←’ staan. Na 100 meter doken we dus de weg af en vroegen we aan een loket of dit de camping was. De beste man vertelde ons in slecht Duits dat we bij het ‘Krankenhaus’ waren… dus… we zaten redelijk verkeerd. De camping lag een kilometer verderop aan een mooi meer. Totaal deze dag nog 92km afgelegd en bij de camping nog mooi een wasje gedraaid.
Zondag was onze rustdag. Na lekker uitgeslapen te hebben rond een uur of 11 op het fietsje gestapt. De omgeving was wederom schitterend. De overnachting was in een klein toeristisch bergdorpje na 50km. Het oude vrouwtje van het hotel sprak vrijwel geen Engels, dus dat was weer een hoop handen en voeten werk. Ze kon ons wel duidelijk maken dat ze de volgende dag om 7 uur weg moest, dus dat werd vroeg uit de veren. ’s Avonds nog met wat Tsjechische hikers een wat gegeten en een biertje gedronken in een lokale taverna. De oudste van deze jongens heette ook nog is George B., maar Una Paloma Blanca had hij nog nooit van gehoord.
Maandag de 22e zou op papier de zwaarste dag moeten worden en qua afstand en hoogtemeter was dat het ook zeker. Na een ontbijtje om 7.30 uur op de fiets gestapt. We zaten redelijk hoog in de bergen en het was 5 graden. Lekker zo’n zomervakantie. Al onze proviant was helaas ook op, dus na het ontbijt moesten we het uitzingen tot de lunch met een rolletje dextro. Het eerste deel van de tocht viel al redelijk tegen. Wel ongeloveloos veel genoten van de omgeving, maar meer klimwerk dan gepland. Uiteindelijk zaten we rond 14uur aan de lunch vlak voor de hoogste pas van Griekenland. Na ons helemaal volgepropt te hebben konden we een uur later aan de klim beginnen. De klim was geleidelijk en goed te doen. Richard werd onderweg nog wel door vier grote blaffende honden acherna gezeten die bang waren dat hij een geitje zou stelen. Boven op de pas aangekomen zaten we in een skigebied waar Thijs nog wat ski’s vond en we weer een hoop lachwekkende foto’s hebben gemaakt. De afdaling was echter minder prettig. Aan die kant van de pas belanden we gelijk in een regenwolk. Gevoelstemperatuur lag gelijk rond de -10 en Thijs kon ik net 10 meter voor me zien rijden. De overnachting in Grevena leek wat te ver gegrepen, dus we besloten te gaan wildkamperen. Helaas geen geluk met het vinden van een goeie spot, dus in het donker reden we Grevana binnen waar we in een enorm schraal hotel hebben overnacht.
Grevena ligt op 500 meter hoogte en ook hier is het fris met een temperatuur rond de 12 graden. Ik hoor ons nog zeggen: ‘Vorig jaar gingen we naar Noorwegen. Dat was af en toe best koud. Nu zoeken we de warmte op in Italië en Griekenland.’ Het is hier af en toe dus gewoon nog kouder! Het valt op zich allemaal wel mee en maakt niet zoveel uit, maar toch iets anders dan gedacht. We zitten nu wel lekker binnen aan een cappuccino en vervolgen zo onze reis naar Thessaloniki. Momenteel staat de teller al boven de 2550km, dus als het goed is nog maar zo’n 1000km te gaan. Het gaat echt allemaal enorm snel en de benen voelen goed. Epirus, het bergachtigste deel van Griekenland laten we nu achter ons. Dit wil overigens niet zeggen dat alles vanaf hier ‘Hollands’-vlak wordt, maar dat zien we allemaal wel weer.
De groeten van De KettingKrakers
Ga je nog eens wat foto’s neerladen op de site? Ik ben erg benieuwd. Ik sprak net een collega die vorige week op Kreta zat. Het heeft zo’n 7 maanden niet geregend in Griekenland… Juust.. Dikke pech hebben jullie. Maar ach het landschap blijft hetzelfde en dat is volgens mij prachtig!