Categorie: Istanbul 2008

Het heeft even geduurd, maar dan toch…

Na 3.478km zijn Thijs en Richard op donderdag 2 oktober in Istanbul aangekomen. Zij werden daar verwelkomd  door de broer en zus van Thijs, Pedro en Marjolein, en Guido Hovens van Istanbul Kids. Fantastisch dat zij aanwezig waren. Dat maakt de aankomst onvergetelijk en erg bijzonder.

De laatste dag was toch een beetje te veel van het minder goede op de weg met al die drukte. Over de snelweg Istanbul inrijden op de fiets is toch niet iets wat we iedereen aanraden. Het bleef gelukkig bij een paar ‘bijna-aanrijdingen’ waarbij Richard af en toe haast een rijdende bus kon instappen. Voltreffers hebben we gelukkig niet gehad.

Maar wat geeft het een fantastisch gevoel als je over de heuvels Istanbul voor je ziet liggen. Dat is toch echt een onbeschrijfelijk (ik probeer het toch) gevoel van verlichting. Heerlijk! Toen we in Istanbul waren zijn we zo snel mogelijk richting de kust gegaan waar we over de ‘wandelboulevard’ voetgangers lastig konden vallen. Het laatste stuk was dus zonder langs suizend verkeer stapvoets richting Sultanahmet.

Op vrijdag 3 oktober zijn we met Guido een school gaan bekijken in de buurt. Een redelijke domper, aangezien het vakantie was, maar gelukkig was de conciërge aanwezig en kregen we een kleine rondleiding van Guido waarbij hij over de school, de kinderen en de stichting vertelde. Aansluitend werd het opgehaalde geld overhandigd door de KettingKrakers aan Istanbul Kids in de vorm van een cheque. Het totale bedrag wat is opgehaald bedroeg € 6.824,75. Een mooi bedrag waar, voor de armste kinderen in deze wijk, onder andere warme kleding gekocht wordt voor de aankomende winter. Na afloop zijn we naar ‘De Bazaar’ gegaan voor de officiële overhandiging en de fotoshoot.

Wij willen iedereen bedanken voor alle steun en support tijdens deze lange trip. Een leuk bericht of een priem onder de riem gaven toch vaak een heerlijke opsteker. Voor ons is het een fantastische en onvergetelijke reis geweest. We hebben een hoop mooie plekken tijdens onze reis gezien. Daartegenover af en toe ook te veel asfalt en verkeer. Het was af en toe wat minder weer dan gepland, maar dat is het risico van het vak. De laatste week in Turkije was het gelukkig prachtig weer met een graadje of 25 en een lekker zonnetje. Al met al vallen op zo’n reis bepaalde zaken tegen en er vallen een hoop dingen erg mee. Dat weet je eigenlijk al van te voren. Het belangrijkste is dat er de kettingen gekraakt hebben, maar niet zijn gebroken en dat de KettingKrakers weer in één brok en gezond en wel in ons koude kikkerlandje zijn aangekomen. De volgende keer gaan we het waarschijnlijk wel wat zuidelijker opzoeken en een tocht door de Sahara maken. Wellicht dat de Lokhand nog wat tips heeft over het weer daar, maar het schijnt dat daar de zon wat vaker schijnt. Voorlopig hangen de KettingKrakers echter de toerfiets maar eventjes in de wilgen.

Tot slot willen we namens Istanbul Kids alle sponsoren hartelijk bedanken die hun steentje hebben bijgedragen.

Thanks!
De KettingKrakers

Fantastisch mannen!
Vandaag zijn jullie als alles mee zit gearriveerd in Istanbul. Topprestatie, kan niet anders zeggen.
Ik vertrek, gewoon saai per auto, vanavond naar Berlijn en hou stiekem de inzendingen voor de kilometerstand geheim. Niet alle kilometerstanden staan in de reacties er zijn ook enkele mensen die mij hebben gemaild. Het blijft dus nog even spannend.

Zondagavond / maandagochtend de uitslag van de preivraag!

oh en Richard en Thijs: wat jullie ook gehoord hebben over Bassie, het is niet waar!

Voor alle sitebezoekers:

Jullie zullen vast veel vragen hebben voor Thijs en Richard. Stuur ze in via mattijs.reinen@gmail.com of zet ze hier op de site en dan plaatsen we volgende week een groot krakersinterview op de site 😉

Onze rustdag twee dagen geleden was erg relax. De hele dag onszelf vol gepropt met zoete bende en met onze dikke buiken op het strand gezeten.

Het was nog twee uurtjes fietsen naar de Turkse grens. Het eerste gedeelte kwamen we na onze rustdag maar moeilijk op gang en we besloten dat het direct onze eerste en laatste rustdag was. 😉

Bij de Turkse grens kreeg Richard op het stuk ‘niemandsland’ net weer een lekke voorband (de derde), waardoor we het met een paar militairen aan de stok kregen. We kregen tijdens het plakken naar ons hoofd dat we ‘illegal’ bezig waren. Toen er net genoeg lucht in de band zat maar weer snal op de fiets gesprongen aangezien er steeds meer militairen in staat van paraatheid werden gebracht. Levensgevaarlijk die KettingKrakers… Ook Thijs kreeg een opmerking naar zijn hoofd met politie erin toen hij op een vrachtwagenweegschaal zijn fiets met aanhanger wilde wegen. Zonder kleerscheuren zijn we gelukkig het land in gekomen.

Na 120km zijn we met nog 190km naar Istanbul te gaan in een stad blijven slapen waar me de naam even van is ontschoten. Geen campings in de buurt, dus het werd weer een armzalig  en goedkoop hotelletje. Na een wandeling door de stad leek het alsof er een feest op het punt van losbarsten stond. Het was de eerste avond van het Suikerfeest. De avond hebben we gezellig in een cafe doorgebracht, maar toch weer vroeg naar bed aangezien er de volgende dag weer vroeg gewerkt moest worden.

Vandaag (woensdag 1 oktober) zijn we tot 60km van onze eindbestemming genaderd. Ik raffel overigens alles even af aangezien de accu bijna leeg is.

In het fotogedeelte heb ik nog even een Deel II aangemaakt met foto’s. Bij voorbaat sorry… het zijn er een beetje veel. Filteren en sorteren kost een beetje teveel tijd nu. Thuis plaatsen we nog wel een mooiere samenvatting van de foto’s op de site.

Morgen dus nog een 90km (nog 30km door de stad) en dan kunnen we de fietsen in de wilgen hangen. Toch wel erg lekker dat we er bijna zijn.

Groeten uit een erg zonnig Turkije. Uiteraard klopte de voorspellingen tot op het bot. 🙂

De KettingKrakers

Why does it always rain on me?
Is it because I lied when I was seventeen?
Why does it always rain on me?
Even when the sun is shining (Travis, 1999)

Weerman Lokhand vraagt zich hardop af wat Thijs en Richard zoal op hun kerfstok hebben?! Wat hebben de docenten van 5 vwo wel niet moeten doorstaan.. Eigenlijk wil ik het ook niet weten. 😉 Mochten ze wat fout gedaan hebben dan hebben ze nu wel genoeg boete gedaan!
En ach… was het dan allemaal zo erg? Is het niet geweldig om één met de elementen te zijn en een echte uitdaging te hebben?! Nu kun je tenminste met grote verhalen terug komen en over de ontberingen op de reis vertellen!

Nouja, Ik citeer even een stukje uit het reisverslag van donderdag de 25e:
Regen, regen en nog is regen met 14 graden. We horen steeds dat het een week geleden nog 34 graden was en dat het 4 maanden niet geregend had.

Een korte les klimatologie is hier wel op zijn plaats dus bij deze “Het weer verklaard door weerman Lokhand”:
Griekenland heeft een mediterraan klimaat met droge zomers en milde, regenrijke winters. De door bergruggen afgesloten vlakten hebben meer een landklimaat. Verder zijn er grote verschillen tussen noord, oost, zuid en west, het vasteland en de eilanden. De lente is over het algemeen de mooiste tijd om Griekenland te bezoeken. De jaarlijkse hoeveelheden neerslag kunnen tot 1.800 mm bedragen in het bergachtige noorden. De heftige regenbuien in de winter zijn meestal van korte duur, al snel zal de zon zich weer laten zien. Bij deze een mooi grafiekje van Ioannina!!

M.a.w. Thijs en Richard zijn Griekenland binnen gereden in het bergachtige noorden met een landklimaat waar de herfst/winter met bijbehorende regen dit jaar redelijk vroeg is begonnen! En als het 4 maanden niet heeft geregend was het ook wel tijd voor een flinke bui om dat gemiddelde op 1800 mm te houden!
Weerman Lokhand was 2 jaar geleden eind oktober in Bulgarije waar ook een landklimaat heerst. Zondag liep ik in een t-shirtje en 5 dagen later stond ik buiten te werken in een sneeuwstorm. Een landklimaat is dus niet voor de poes!!

En nu willen jullie zeker dat weerman Lokhand maar weer zon gaat regelen? Nou, ik ben geen sinterklaas maar toch echt weerman.. maar laat ik eens ruiterlijk over mijn hart strijken en zeggen dat de komende dagen toch weer zon gaan brengen! Een graadje of 20 met een mooi zonnetje en jullie rijden over een paar dagen stralend in jullie Bazaartruitjes en met Fugrovlag Istanbul binnen! Denk je er wel aan om op je rug met viltstift jullie weerman te bedanken?! Ik zie de foto’s graag tegemoet!
Weerman Lokhand wenst jullie sterkte en veel plezier met de laatste kilometers en ook veel plezier in Istanbul. Volgende week heeft Volkert in ieder geval een cadeautje uit ‘de kast’ voor je  Thijs!

Groeten van de Lokhand

We kunnen Istanbul inmiddels ruiken, met nog ca. 300 km fietsen zullen we naar verwachting donderdag 2 oktober onze eindbestemming bereiken. Vandaag zijn we, in Alexandroupolis, aan het genieten van onze eerste volledige rustdag, zodat de spieren na de inspannende fietstdagen even tot rust kunnen komen. Tevens hebben we onze stinkende kleding bij een wasserette gedumpt, want de zweetlucht begon nu echt ondraaglijk te worden.

Met nog ca. 45 km te fietsen in Griekenland, zijn we tot de conclusie gekomen dat het fietsen in Griekenland erg aangenaam is. Het landschap is erg afwisselend, waarbij groene “natte” bossen overgaan in droge kale berglandschappen en vlakke polderlandschappen. Regelmatig doet het landschap ons aan Zwitserland en Noorwegen denken. In het bergachtige Epirus hebben we dagen gehad waar we per dag nauwelijks mensen of auto’s zijn tegengekomen. In deze gebieden lijkt de tijd behoorlijk stil te hebben gestaan. We hebben hier heerlijk gefietst, genoten van de schitterende natuur, ruim voldoende hoogtemeters gemaakt en vooral genoten van de Griekse gastvrijheid in de bergdorpjes. De Griekse honden lijken alleen niet zo een fan te zijn van de kettingkrakers. Na onze 1e aanvaring met deze geitendrijvers, waarbij we voor een bijt in onze achillespezen hebben gevreesd, onstaat bij het zien van een geitenkudde of een zwerfhond wederom de angst voor een aanvaring. Gelukkig blijft het bij een enkele achtervolging en een hoop geblaf.

Rondom de grotere steden, met Thessaloniki als uitschieter, is het een drukte van jewelste en 1 en al chaos. De enige mogelijkheid om Thessaloniki binnen te fietsen bleek een “rode” provinciale weg te zijn, waar de maximum snelheid slechts 110 km per uur is en de vluchtstrook minder dan een halve meter breed is. Dus verstand op nul en enkel de wittelijn blijven volgen en de rondrazende autos + vrachtwagens maar voor lief nemen. En juist op deze weg slaat het noodlot toe en krijgt Richard een lekke band. In Nederland verbazen wij ons nog wel eens over de opmerkelijke berichten in de krant waarbij fietsende toeristen van de A9 zijn afgeplukt. Na deze fietsvakantie niet meer. In de wirwar van wegen, het niet kunnen vinden van de juiste weg en het gewoon volgen van de borden is het fietsen op de snelweg een stuk beter te begrijpen. Gisteren daarentegen hebben we echter bewust voor het rijden op de snelweg gekozen. Met een vluchtstrook van ca. 2 meter en het geringe aantal auto’s was het stukken veiliger dan het rijden op verschillende Italiaanse wegen. Ook op deze weg bleef het opmerkelijk hoeveel toeterende auto’s voorbij reden. Wat aandacht betreft, hebben we in Griekenland niets te klagen. Ook van de Griekse politie kregen we de nodige aandacht. Een paar dagen terug werden we door twee politieagenten aan de kant van de weg gezet. “Wat hebben we nou weer gedaan…” dachten we. Een van de agenten liet ons een soort oude filmcamera zien. “29” stond er op. We waren dus gelaserd, maar mochten gelukkig onze reis zonder boete vervolgen. De gemiddelde Griek heeft dus ook gevoel voor humor.

Aan de reacties te merken, lijkt het alsof we alleen maar in barre omstandigheden aan het fietsen zijn, maar op zich valt het best mee. Over het algemeen is het droog en schijnt de zon stiekem nog regelmatig tussen de wolken door, waarbij ongeveer 1 a 2x per week een enorme regenbui valt die niet van ophouden weet. Bij het voorbereiden van de vakantie waren wij uitgegaan van veel meer zon (vooral in Griekenland) en een veel hogere temperatuur. Maar om de woorden van onze weerman te citeren… “Niets blijkt zo veranderlijk als het weer”. Wat betreft onze fysieke gesteldheid, begint de hoeveelheid kilometers ook zijn weerslag te krijgen. Vooral in de ochtend en bij het fietsen in de bergen begint ons lichaam af en toe te protesteren. Ondanks dat, stappen we elke ochtend met veel plezier op de fiets en genieten we volop van alles wat we onderweg tegenkomen en meemaken.

Morgen (dinsdag 30 september) zullen we onze fietstocht vervolgen en de Turkse grens overgaan. Na het bestuderen van de kaart en de inmiddels lichtelijke vermoeidheid die in onze benen is opgetreden, hebben we ervoor gekozen om via het Europese gedeelte Istanbul in te fietsen.

Groeten van de KettingKrakers

De kettingkrakers hebben er nog steeds zin in. De SMS vandaag komt vanuit een restaurant alwaar de heren heerlijk zitten te genieten. Na de 155 kilometer die ze vandaag afgelegd hebben kan je waarschijnlijk van alles genieten. Bovendien kunnen ze de Turkse grens al bijna proeven, want die ligt op ongeveer 45 km afstand.

De eerste borden met daarop Istanbul worden al sinds zaterdag gesignaleerd dus de finish lonkt. Met nog een ruw geschatte 300 kilometer te gaan tot aan Istanbul zal er maandag volledige rust gehouden worden.

Vanaf een mooie camping in Alexandriopoulis aan de kust laat Richard weten dat ze DONDERDAG IN ISTANBUL ZULLEN ARRIVEREN.

MORGEN (dinsdag 30 september) IS DE LAATSTE DAG DAT ER KILOMETERSTANDEN INGEZONDEN KUNNEN WORDEN VOOR DE PRIJSVRAAG.