Dag 13 Ardesen – Batumi

Thijs is al vroeg wakker en wandelt rond 6:30 uur richting het strand om bij het haventje een stukje in zijn boek te lezen bij de opkomende zon. Richard hoort hem wel, maar bij het zien van de tijd draait hij zich nog een keer om en geniet extra lang van de nachtrust in het riante bed van het mooie hotel.

Wanneer we inpakken vraagt Richard of Thijs nog zijn pomp heeft. Dat is waar ook. Thijs had problemen met zijn band de dag ervoor en moet dat nog even fixen. Er blijkt een dun stuk ijzer in de band te zitten wat de leeglopende band veroorzaakte.
image
Vandaag hoeven de Kettingkrakers de ketting niet heel lang te laten kraken. Na een uur fietsen hebben we echter al een break en dat is maar goed ook, want tijdens deze cay pauze begint het erg hard te regenen. Wanneer het opklaart rijden we weer door.

In Hopa begint het wederom enorm te regenen. We wachten onder wat luifels bij de winkels en ontmoeten daar een Duitser die op de fiets onderweg is naar Turkmenistan. Wanneer het wat droger is voegt hij zicht bij ons en vervolgen we samen onze weg.
image
Bij de grens in het immens druk. Er staan vele vrachtwagens en bussen te wachten bij de grens. Vrij snel komen we langs alle controles, maar aan het eind blijkt dat we aan het begin een stempel gemist hebben en mogen we weer het hele traject overnieuw doen. Uiteindelijk komen we overal doorheen en fietsen we Batumi in. Het bord Batumi komt verassend snel. Richard rijdt voorop met de Duitser in zijn wiel. Bij het zien van het bord knijpt Richard plots in de remmen voor een foto, maar dat zag de Duitser niet aankomen. “Wave when you break.” roept hij, maar hij snapt de euforie bij de Kettingkrakers die hun eindbestemming hebben bereikt later ook wel.
image
We volgen de Duitser naar een hostel, maar dat zien we uiteindelijk niet zitten. Onze Duitse vriend heeft ook nog een adresje voor een kamer met aardige recensies, maar na een stukje richting die locatie gefietst te hebben zijn we er beide klaar mee en rijden we naar de kust voor een mooie hotelkamer voor een mooie prijs. Uiteraard regelt Thijs weer een mooie korting.

Onze Duitse vriend heeft onze stadsintocht enigszins verpest. Wij verwachten een leuke mooie stad en hij geeft aan er drie jaar geleden geweest te zijn en dat het een waardeloze stad is. Dat wordt bij binnenkomst ook bevestigd, maar gelukkig zijn er enorme contrasten in de stad en zien we later al snel ook de mooie elementen. Voor de kust is er als boulevard een prachtig park aangelegd en worden er enorme luxe panden de grond uitgestampt. In de panden is er ruimte voor hotels, casino’s, kantoren, winkelcentra en luxere appartementen.

Na een goede douche en een wandeling langs de mooiere gedeeltes van de stad strijken we neer in een heerlijk gezellig restaurant vlak naast het hotel. We hebben met ruim 1500 kilometers natuurlijk weer een aardige prestatie geleverd, dus we trakteren onszelf op een goed glas Georgiaans bier en een geweldige bourgondische maaltijd. Daarna is het tijd voor een goede nachtrust en lopen we 16 meter richting de lift in ons hotel.

Wat was ik nog vergeten in de laatste dagen. Opvallend was dat we heel veel kogelhulzen op de route tegen kwamen. Een van de redenen daarvan is trouwerijen. We hebben veel autostoetjes gezien waarbij een keer iemand achterin een auto met een kruising tussen een shotgun en kanon keihard munitie af aan het schieten was. Verder waren er in de afgelopen dagen heel veel theefabrieken van Caykur. We reden ook langs heel veel theeplantages en roken ook wanneer het regende een heerlijke theelucht alsof het in het asfalt zat verwerkt. De dagen ervoor waren er meer hazelhootplantages. Belangrijk voor de economie hier blijkbaar, maar naast plantages geen Nutellafabriek of iets dergelijks.

Het was weer een prachtige ervaring. Bedankt allemaal voor de support en mooie berichten. We hebben ervan genoten en hopen over een paar jaar weer een mooi vervolg aan deze reis naar het oosten te kunnen geven. De laatste uitdaging voor morgen is om nog een paar mooie dozen te vinden voor het vervoer van onze fietsen, en dan zit het er weer op. Zaterdag vliegen we weer terug naar het mooie Nederland.
image

Dag 12 Trabzon – Ardesen

’s Morgens na het ontbijt in het hotel wandelen we nog wat door de stad. Rond een uur of 10.30 vertrekken we pas. We merken dat we al snel weer trek hebben, dus anderhalf uur later zoeken we een restaurant op waar we van een tweede uitgebreid ontbijt genieten.
image
Een klein uurtje na het tweede ontbijt komen we weer een tunnel tegen waarbij onze rijbaan de tunnel is en de tegengestelde richting over een bergje buitenom gaat. We pakken de vluchtstrook aan de andere kant van de weg. Tijdens de klim houdt een van de spaken in het achterwiel van Thijs het weer voor gezien. We kunnen wel verder rijden, maar moeten in Rize wederom een bikeshop opzoeken. We vinden een prachtig werkplaatsje en Thijs zijn wiel wordt met oud, maar goed gereedschap weer mooi gericht.
image
De fiets is weer gerepareerd, maar het weer besluit ons nu een beetje in de weg te gaan zitten. Een paar uur lang rijden we in de regen verder naar het oosten. Pas vlak voor ons eindpunt klaart het weer een beetje op. In de verte zien we dankzij de opklaring prachtige hoge bergtoppen.

De bedoeling was vandaag te kamperen, maar met die nattigheid zien we dat niet zitten. We rijden Ardesen in en vragen ons af of het goed gaat komen om hier een hotel te vinden. Het ziet er allemaal aardig troosteloos uit. Gelukkig veranderd dat beeld snel wanneer we meer de stad in rijden en na 125 km fietsen vinden we een prachtig hotel voor een redelijke prijs, waar Thijs als onderhandelaarstalent nog een mooie Kettingkrakerskorting regelt!

Dag 11 Fatsa – Trabzon

’s Morgens bij het ontbijt roept Richard: “Ahhh… lekker, vanavond een hotelletje in Trabzon.” Als antwoord ziet hij een van de mooie vingers van Thijs. Het is ook natuurlijk niet haalbaar, maar het zou mooi zijn wanneer we een flink stuk die kant op kunnen komen. Wel zijn we er al vroeg uit. 7 uur zitten we op de fiets en vervolgen we onze tocht over het extra ommetje wat we cadeau hebben gekregen. Het eerste deel tot Ordu valt erg mee. We maken de kilometers lekker snel en de motoren van de Kettingkrakers beginnen op stoom te komen. Het tempo ligt de hele dag hoog en Thijs en Richard nemen netjes van elkaar de kop over.

Om 11:58 uur bereiken we de magische grens van 100km voor 12 uur. Als dat gebeurd, weet je dat er wat mogelijk is om een beetje achterstand goed te maken. Het tempo vlak voor en na de lunch ligt hoog. Helemaal wanneer er een paar kilometerslange tunnels op de route liggen. De snelheid ligt in de tunnels veelal boven de 35km per uur. Verder ligt de gemiddelde snelheid ergens ruim boven de 27.
image

In de loop van de middag begint het gevoel toe te nemen dat Trabzon toch haalbaar is. We passeren nog een plaats waar we bij een vriendelijke Turk konden slapen, maar slaan die over. We zijn immers goed op dreef. De eerdergenoemde Turk was eerder die dag op de snelweg uit de bus gesprongen om de Kettingkrakers bij hem thuis uit te nodigen voor een slaapplaats, douche en lekker eten. Dat sla je natuurlijk niet zomaar af, maar een afstandsrecordje op de tourfiets lag in het verschiet.

Met een extra snel invallende duisternis door lichte regenval rijden we voor 18:00 uur Trabzon in. Na een fikse zoektocht naar een hotel met wat gehobbel over natte en gladde kasseienstroken, komen we in het centrum van de stad uit bij het Park Otel. Er is alleen een budgetkamer beschikbaar, maar dat is goed genoeg voor de Kettingkrakers. Er staat in totaal aan het eind van de dat 218,5 km op de teller. Een dik Kettingkraker record! We gingen dan vandaag ook wel als twee woeste oesters tekeer.

Na een heerlijke douche, die we echt hard nodig hadden, eten we bij een restaurantje in de straat een heerlijke maaltijd en zorgen we dat we nog een gaatje vrij hebben om in een cafe een lekker biertje te drinken.
image

Dag 10 Niksar – Fatsa

Na een ontbijt met prachtig uitzicht op de camping rijden we om 8.30 uur weer verder. Na een uurtje rijden stopt er een auto voor ons. Een van de mannen die uit de auto stapt roept. “Nou ja zeg. Gewoon Nederlanders hier.” Hij zag “De Bazaar” op de shirts staan en dat kende hij wel. Hij had er nog een winkeltje gehad. Tineke kende hij nog wel, maar die was inmiddels met pensioen. Zelf woont de man in Zaandam en was over vanwege het overlijden van zijn oom.
image

Vanaf de top zou het 60 kilometer naar beneden zijn met de pedalen los hadden we uit diverse bronnen vernomen. Zo voelt het wellicht in de auto, maar de route gaat nog verdacht veel op en neer en we maken weer de nodige extra hoogtemeters. Maakt niet uit. Het is zeker een van de mooiste stukken van de route en we kunnen er extra van genieten.

We bereiken uiteindelijk de Zwarte Zee bij Unya en we rijden direct de snelweg op. Lekker dan. Hebben we dit 450 kilometer tot aan Batumi? Richard is in elk geval blij dat zijn fiets het bergtraject heeft overleefd met een gebroken spaak. Na een stuk gereden te hebben willen we een broodje eten op de stoep voor een supermarkt. De eigenaar van de cay-tent ernaast nodigt ons uit om op het terras te komen zitten. Het eten wordt ook net geserveerd en we krijgen een bord soep met veel grote stukken vlees erin en kool. Het smaakt prima.

Fatsa is een flinke stad en Richard geeft aan dat hier mooi de fiets gerepareerd kan worden. Na een korte zoektocht komen we bij een handige fietsenmaker. Thijs was zo slim om de dag ervoor drie extra spaken te kopen, dus het materiaal hebben we al. Een kwartier later is de nieuwe spaak geplaatst en het wiel weer gericht. De eigenaar van de tent is een Georgiër en vind het prachtig wat we doen. Hij staat er dan ook op dat we niets betalen voor de diensten en dat we weer lekker door moeten gaan fietsen naar Batumi.

Wanneer we de stad uitfietsen zien we op de borden richting Ordu dat het door de tunnel is. We besluiten de snelweg met een tunneltraject van naar schatting 3 a 4 kilometer te mijden en een paar extra kilometers te maken langs de kust. Het traject hier is een stuk rustiger, maar gaat gelijk weer enorm op en neer. Het zorgt wel voor prachtige uitzichten over de Zwarte Zee samen met de ondergaande zon. Richard spot een bord “te koop” op een stuk grond boven de weg wat nog niet bebouwd is. Dat moet dan redelijk vlak zijn. Na het beklimmen van een geitenpaadje kunnen we de tent mooi opzetten en genieten we van de verder ondergaande zon. Gelukkig wel weer 20 graden warmer dan de avond ervoor. Morgen maar eens kijken of we wat kilometers kunnen maken. Naar schatting is het naar Batumi nog 415 kilometer en bij voorkeur rijden we dit in drie dagen.

Dag 9 Erbaa – Niksar

Het begin van de dag is goed. We genieten van een heerlijk ontbijt in het hotel. Bij vertrek constateert Thijs echter dat zijn spaak gebroken is. Aangezien het nog vakantie is, is er in Erbaa niks geopend en kunnen we de fiets niet laten repareren. Thijs geeft aan dat Richard wel naar Niksar kan fietsen, dan neemt hij de bus.

Richard zet zijn muziek op en vervolgt in hoog tempo zwaaiend naar elke bus zijn weg. Ze hebben afgesproken dat als er een groot plein is in de stad, dat ze daar afspreken. Bij aankomst op een plein leest Richard echter een sms van Thijs. “Peregrino, ik zit op fiets richting Niksar, bus en liften kansloos. Ben om ca 1 uur daar. Kun jij voor fietsenmaker kijken?” Richard vraagt aan een man of er een fietswinkel is in zijn beste Turks. De man stapt in zijn taxi en gebaard Richard hem te achtervolgen. Na een dolle rit door de stad langs drie mogelijke plekken waar ze Thijs zo kunnen helpen komt Richard aan bij een geschikte werkplaats. De mannen snappen er echter geen snars van en bekijken de fiets van Richard aan alle kanten. “No, this bike OK. Bike of friend. Later.” Ze zien nog steeds niks aan de fiets.

Richard besluit bij het plaatsnaambord van Niksar op Thijs te wachten en een boek te lezen. Na een uurtje komt Thijs ook aan en vrij eenvoudig rijden de mannen naar de werkplaats. Gelukkig heeft de fiets het gehouden. Er zit inmiddels wel een wat groter slingertje in het wiel. Bij de bikeshop snappen ze het nu een stuk beter aangezien er ook een defecte fiets in het spel is. Spaken in de juiste maat zijn ook aanwezig en gelukkig heeft Thijs gereedschap mee om de cassette eraf te halen. We drinken nog een kop cay in de werkplaats en vervolgen daarna weer onze weg. Na een kleine lunch in het stadje is het inmiddels alweer 15:00 uur wanneer we aan de klim van onze tocht door de bergen beginnen richting de Zwarte Zee.
image

Na een uurtje klimmen rijdt Thijs een klein stukje voor Richard. In een bocht waar het net wat steiler is maakt Richard echter een schakelfout. Een kleiner tandje is er niet meer, de ketting slaat vast en trekt van een derailleurwieltje het rubberen deel af wat nu bijna haaks op de derailleur staat. Door de klap breekt er bovendien ook een spaak in het achterwiel. Na het losmaken van het derailleurwieltje weet Richard met zijn Lethermann (tang) alles weer in elkaar te persen. Na een zoektocht van een half uur naar het boutje waarmee het wieltje vast zat (waarschijnlijk per ongeluk weggeschopt) kan hij de klim vervolgen. Thijs zat inmiddels al flink hoger op de berg en had bij een gezin een kopje cay gedronken. Toen Richard er daarna nog niet was ging hij maar weer eens naar beneden. Halverwege kwamen we elkaar weer tegen. Flink hoger op de berg zien we een bordje “camping Niksar”. We rijden naar de camping en zetten ons tentje neer. Na zonsondergang wordt het direct erg koud en zijn de fleecetruien geen overbodige luxe. Weinig kilometers gemaakt vandaag, maar wel flink geklommen en een hoop meegemaakt.
image

Dag 8 Vezirkopru – Erbaa

Thijs heeft niet echt lekker geslapen op het harde hobbelige graanveld, maar Richard lag op zijn matje als een os te slapen. Na een goed begin belanden we op een drukkere snelweg waar we bij een restaurant rond een uur of 11 al een vroege lunch genieten. Richard zit na de lunch de snelweg niet meer zitten en stuurt de Kettingkrakers een weggetje op wat een klein stukje van de route afsnijd. De route cirkelt echter via een aantal bergdorpjes en stijle klimmetjes naar grote hoogte. We maken ons een beetje zorgen dat we de geplande kilometers zo niet gaan halen, maar blijkbaar ligt de volgende plaats waar we langs moeten toch aardig hoog. We zien zelfs waar het nu 31 graden is een bord naar de skipiste staan!

Het tweede deel van de rit bestaat vandaag voor een groot deel uit dalen. Wanneer Richard en Thijs onder een boom even wat schaduw opzoeken komt er een oud vrouwtje bij hen zitten. De mannen krijgen allebei een paar walnoten die ze met een paar stenen stuk slaan. De kwaliteit is echter niet helemaal fantastisch. In de noten wonen mini-mieren die gelijk met allemaal stukjes noot ervan doorgaan. Ze probeert Thijs van alles te vertellen, maar hij kan er weinig kaas van maken. Als Richard een ding tegen haar zegt, lijkt het alsof ze denkt dat hij vloeiend Turks praat, maar ook hier weinig succes.

30 kilometer voor het eind eten we bij een restaurantje een lekker gebakken eitje met brood, druiven en een koud colaatje. Blijkbaar zorgt het voor genoeg energie, want de laatste 30 kilometer gaan in sneltreinvaart. Tempobeul Thijs pakt een mooi tempo op en bij wat klimwerk doet Richard er een schepje bovenop. Tot aan het bord Erbaa is het kop over kop volle bak rijden. Lekker genieten.

In Erbaa zoeken we na flink wat zoekwerk een hotel op. Het is een drukte van jewelste in de het hectische stadje. Veel muziek, veel mensen op straat en vanaf een soort stadhuis wordt er een menigte toegesproken. Vanuit de hotelkamer horen we na de douche veel trommels en Turkse fluiters. Het is nog vroeg, maar het klinkt alsof het tot diep in de nacht doorgaat. Hopelijk kunnen we wel een beetje slapen.